Οι κοκκινομάλληδες ασθενείς φοβούνται περισσότερο τον οδοντίατρο

Αμερικανοί επιστήμονες ανακάλυψαν ότι οι κοκκινόμαλλιδες άνθρωποι φοβούνται περισσότερο τον οδοντίατρο από ότι οι υπόλοιπο και κατάφεραν να εντοπίσουν τη γενετική αιτιολογία για αυτό.

Κόκκινο χρώμα των μαλλιών προκαλείται από συγκεκριμένα είδη του γονιδίου που κωδικοποιεί τον υποδοχέα της μελανοκορτίνης 1 (MC1R), που είναι υπεύθυνη για τη χρώση. Σε αντίθεση με την ως τώρα άποψη ότι αυτό το γονίδιο είναι ενεργό μόνο στο δέρμα, στα μαλλιά και στην ίριδα του ματιού, πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει ότι λειτουργεί επίσης στον εγκέφαλο, συμμετέχοντας στον ελέγχο του πόνου, του άγχους και του φόβου.

Για την επιβεβαίωση του ρόλου του γονιδίου MC1R στη διαμόρφωση των αντιδράσεων αυτών, οι ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Louisville στο Kentucky εξέτασαν τη σχέση του κόκκινου χρώματος των μαλλιών καθώς και τις αντίστοιχες παραλλαγές του γονιδίου με την αντίδραση σε οδοντιατρική θεραπεία, σύμφωνα με το site Medportal.

Έδειξαν λοιπόν  ότι από τους 144 λευκούς εθελοντές, μεγαλύτερο άγχος κατά την επίσκεψη  στον οδοντίατρο, είχαν οι φορείς του γονιδίου MC1R (και των παραλλαγών του). Αυτοί οι ασθενείς προσπάθησαν να αποφύγουν εντελώς την οδοντιατρική θεραπεία δύο φορές συχνότερα από ότι οι άλλοι συμμετέχοντες στο πείραμα.

Παραλλαγές του γονιδίου εμφάνισαν 65 από τους 67 κόκκινομάλλιδες εθελοντές. Την ίδια στιγμή, μία από αυτές τις παραλλαγές βρέθηκε μόνο στο 25% από τους 77 μελαχρινούς συμμετέχοντες.

Με βάση αυτά τα αποτελέσματα, μιας ομάδα με επικεφαλής την Katherine Binkley συνιστούν στους οδοντιάτρους να δώσουν μεγαλύτερη έμφαση στην ψυχολογική προετοιμασία των ασθενών για την επερχόμενη θεραπεία

Η στοματική φροντίδα της εγκύου είναι «ζωτικής σημασίας για την υγεία του παιδιού

Μια νέα μελέτη προτείνει ότι η στοματική υγεία εγκύων γυναικών μπορεί να έχει σημαντικές επιπτώσεις στην υγεία του μωρού.

Οι έγκυες γυναίκες μπορεί να νοσήσουν από ουλίτιδα, ήπια έως σοβαρή διεύρυνση ούλων ή να εμφανίσουν μικρούς όγκους στη στοματική κοιλότητα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Αν και η αιμορραγία και η φλεγμονή των ούλων έχει παρατηρηθεί σε όλα τα τρίμηνα της κύησης, εξαφανίζεται συνήθως τρεις έως έξι μήνες μετά την γέννα, υπό την προϋπόθεση ότι εφαρμόζονται σωστά μέτρα στοματικής υγιεινής.

Οι όγκοι που αναφέρθηκαν, οι οποίοι δεν είναι καρκινικοί, εμφανίζονται στο στόμα και συνήθως εξαφανίζονται μετά τη γέννηση του παιδιού. Συνήθως είναι ανώδυνοι με μοβ ή κόκκινο χρώμα, αλλά μπορούν να παρουσιάζουν αυθόρμητη αιμορραγία.

Ο Robert Roesch, εκπρόσωπος της Ακαδημίας Γενικής Οδοντιατρικής, δήλωσε: «Η ουλίτιδα και η διεύρυνση των ούλων κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης θεωρείται ότι είναι αποτέλεσμα αυξημένης απάντηση σε βακτήρια που αναπτύσονται φυσιολογικά στο στόμα. «Γι ‘αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό ο οδοντίατρος να εκπαιδεύσει και να παρακινήσει τους ασθενείς να διατηρήσουν την καλή στοματική υγιεινή κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.”

Τον Ιανουάριο του 2010, αναφέρθηκε η πρώτη στην ιστορία τεκμηριωμένη σχέση μεταξύ εμβρυϊκού θανάτου και ουλίτιδας-οφειλόμενης σε εγκυμοσύνης.

Η μελέτη αυτή εξηγεί ότι η αιμορραγία στα ούλα επιτρέπει στα βακτήρια του στόματος να εισέλθουν στην κυκλοφορία του αίματος και ενδεχομένως να μολύνουν ένα έμβρυο.

Οι έγκυες γυναίκες πρέπει να παραγματοποιούν τακτικές επισκέψεις ανα εξάμηνο, ώστε να συμβουλεύονται τον οδοντίατρο τους εάν παρατηρήσουν οποιαδήποτε αλλαγή στην στοματική τους υγεία.

Στον... οδοντίατρο για την υπέρταση

Στον… οδοντίατρο θα παραπέμπουν οι καρδιολόγοι τους ασθενείς με υπέρταση και τα άτομα που εμφανίζουν υψηλή πίεση, καθώς η φλεγμονή που προκαλεί η περιοδοντίτιδα, αποτελεί βασικό παράγοντα πρόκλησης υπέρτασης.

«Η υγιεινή του στόματος ήταν γνωστό ότι επηρεάζει την εύρυθμη λειτουργίας της καρδιάς, αλλά δεν γνωρίζαμε μέχρι σήμερα πως επηρεάζει σε τόσο μεγάλο βαθμό και πίεση. Η περιοδοντίτιδα μάς κάνει πιο εύκολα υπερτασικούς και στους υπερτασικούς επιδεινώνει την κατάσταση», ανέφερε χθες σε ειδική εκδήλωση ο επίκουρος καθηγητής της Α΄ Πανεπιστημιακής Καρδιολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνος Τσιούφης. Ο ίδιος συμπλήρωσε πως ο κίνδυνος για εμφάνιση νεφρικής ή αγγειακής βλάβης σχεδόν πενταπλασιάζεται σε αυτούς με σοβαρότερη περιοδοντική νόσο.

Ποιος εφηύρε την πρώτη οδοντόκρεμα;

Η παλαιότερη αναφορά στην οδοντόκρεμα γίνεται σε ένα χειρόγραφο από την Αίγυπτο και το χειρόγραφο αυτό πιστεύεται ότι έχει γραφτεί στον 4ο μ.Χ. αιώνα. Οι οδοντόπαστες που αναφέρονται στο χειρόγραφο έγιναν από ένα μείγμα με λουλούδια.

Ομοίως, υπάρχουν πολλά σκευάσματα της οδοντόκρεμας που χρησιμοποιήθηκαν κατά την αρχαιότητα και τα περισσότερα από τα σκευάσματα αυτά είχαν ούρα ως το βασικό συστατικό.

Η χρήση της οδοντόκρεμας έγινε ευρέως διαδεδομένη, ωστόσο, μόνο κατά τον 19ο αιώνα με τη μορφή σκόνης. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι προσθεταν λειαντικά, όπως σπασμένα κόκαλα, κελύφη αυγών και όστρακα στρειδιών. Τον 9ου αιώνα, ένας μουσικός απο την περσία και σχεδιαστής μόδας που ονομάζεται Ziryab εφηύρε έναν τύπο οδοντόκρεμας που δεν ήταν μόνο χρήσιμη για το πλύσιμο των δοντιών, αλλά είχε και μια ευχάριστη γεύση. Δυστυχώς, τα ακριβή συστατικά αυτής της οδοντόκρεμας δεν ηταν γνωστά.

Μερικές παλιές συνταγές οδοντόκρεμας είναι πραγματικά περίεργες. Για παράδειγμα, τον 18ο αιώνα, αμερικανοί και βρετανοί χρησιμοποίησαν μια οδοντόκρεμα που φτιάχτηκε από ψωμί. Μια άλλη συνταγή χρησιμοποιούσε αίμα Δράκου (!)

Το 1914, το φθόριο προστέθηκε στην οδοντόκρεμα για πρώτη φορά. Ωστόσο, η κίνηση αυτή επικρίθηκε έντονα από την Αμερικανική Οδοντιατρική Ομοσπονδία το 1937. Ωστόσο, η οδοντόπαστα φθορίου που αναπτύχθηκε στη δεκαετία του 1950 πήρε την έγκριση του Συνδέσμου.

Η οδοντόκρεμα σε πτυσσόμενο σωλήνα όπως σήμερα εφευρέθηκε για πρώτη φορά το 1892 από έναν οδοντίατρο που ονομάζεται Dr. Washington Sheffield. Ως εκ τούτου, μπορούμε να πούμε ότι η σύγχρονη-οδοντόκρεμα εφευρέθηκε από τον ίδιο.

Νέα δόντια θα βγάζουν και οι ενήλικες

Ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου της Ζυρίχης, με επικεφαλής τον καθηγητή Θύμιο Μητσιάδη, ανακοίνωσε ότι απομόνωσε ένα γονίδιο που είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία της αδαμαντίνης των δοντιών.

Το γονίδιο-μεταγραφικός παράγων (ρυθμίζει τη λειτουργία και άλλων γονιδίων), που ονομάζεται Tbx1 και ανακαλύφθηκε μέσα από πειράματα σε ποντίκια, σχετίζεται επίσης με άλλες δυσλειτουργίες που αποτελούν συμπτώματα του λεγόμενου «συνδρόμου ΝτιΤζορτζ» στους ανθρώπους. Όσοι πάσχουν από αυτό το σύνδρομο, μεταξύ άλλων, εμφανίζουν δόντια με προβλήματα στην αδαμαντίνη.